Niedoskonała Maszyna

Mieliście kiedyś taką sytuację kiedy ktoś zniszczył coś co kochaliście ? Jakiś 
bezmyślny osobnik zakopał wasze marzenia jednym głupim postępkiem ? Wszystko co tworzyliście, o co się troszczyliście, co było sensem waszego istnienia zostało odepchnięte w otchłań. Tak. Teraz przeżywam ten moment. Chwila, w której człowiek ma ochotę stanąć przed grubym murem i pierwsze kilka razy, z całej siły uderzyć w niego głową, a następnie się na niego wspiąć i rzucić bez oporu. Wydaje się że jest to najrozsądniejszy pomysł. Wtedy znowu zaczynamy myśleć nad tym co straciliśmy. Serce kroi się od środka a mózg krzyczy "dlaczego tego nie przewidziałeś/aś. Kolejne myśli kręcą się w kółko.. "dlaczego to musiało się tak skończyć ?"... "czemu Bóg pozwolił nas tak skrzywdzić"... "czy moje uczucia się nie liczą ?". Mimowolnie nasza twarz zalewa się łzami chociaż wiemy że to nic nie da. Wiemy że to i tak już koniec a pomimo tego musimy dać upust emocją. Tak to człowiek. Maszyna nieidealna. Jedyna maszyna, która ma uczucia, czuje ból, ma rozum, rzec by można najdoskonalsza lub najsilniejsza maszyna na świecie. A jednak emocje, rozum i ból to rzeczy, które czynią nas najsłabszymi, są w stanie zniszczyć nosiciela.